eljotes

Leżę i krwawię, rozcięty na trawie, wiatr głaszcze, cuci, piosenki nuci. O powód całości pytam sam siebie, widzę tylko obłoki na błękitnym niebie. Gdzie miałem rozum, gdzie porzuciłem go? Teraz swych czynów żałować będę srogo. Wiatr ciepły cichnie i słońce zachodzi, kolejny człowiek na spoczynek odchodzi. Zostawił wszystko, lecz nie umarł sam, tulił ją mocno, jakby znów był tam.

W ciemności zamknięte są mary najlepsze, to one powodują na mym ciele dreszcze. Świadomie w myślach ją przywołuję, tak, jestem nieśmiały i tego żałuję. Czasem tak myślę, że na nic me trudy, lecz głupio tak się poddawać bez próby. Gdy widzę uśmiech na Twojej twarzy, coś we mnie się rozpala i parzy. Kiedyś pewnie zbiorę się w sobie i o tym uczuciu, opowiem Tobie.

Gdzieś pod koniec grudnia, stała się rzecz okrutna. Pożar wielki, masa strat, poszkodowana ma mało lat. Leży biedna już w szpitalu, tuli misia pełna żalu. Winnym tego nieszczęścia całego, było zwarcie oświetlenia choinkowego. Piękne drzewko kolorowe, światełkami rozjaśnione. Nagle w ogniu całe stało, nic po pięknie nie zostało.

Wolności, która jest na wyciągnięcie ręki, wyrwać się z łańcuchów słabości, niemożności, wyrzucić z siebie to, co spala mnie od środka, pozostawiając zwęglony kokon - pusty od środka, jak zepsute jabłko - z pozoru dobre chociaż zgniłe, nie czuć się jak margines, który trwa poza życiem, za dużo porównań do ognia i słabości, różnych wartości, ale jak tu wyrzec to, co człowiekowi we łbie gości, nie mają sił tyle i zapału, by sprostać